Biliyorsunuz minik kuzu ilk dogdugunda evde bakiyorduk.Birbirleriyle oyle tatli oynuyorlardiki.
Simdi size cok sevdigim ve bizim kedi durumuna cok uyan bir fikra yazmak istiyorum.
Kedi sahibi bir kari koca,artik kedilerine bakamayacaklarini anlayinca kediyi evden uzakta bir yere birakmaya karar vermisler.Evin beyi kediyi almis ve evden bes,on kilometre uzakta bir yere birakmis ama neyazikki eve dondugunde bir surprizle karsilasmis.Kedi evde.Ertesi gunu daha uzak bir yere goturup birakmis,sonuc yine ayni;kedi ev sahibinden daha once eve donuyor.Bu boyle bir kac gun devam etmis;daha uzaga daha uzaga.Sonunda adamcagiz careyi ucsuz bucaksiz bir ormana goturup birakmakta bulmus.Kediyi birakmis birakmasina ama kendisi de yolunu kaybetmis.Hemen telefonuna sarilip karisini aramis ve " karicigim bizim kediye hangi yoldan geri dondugunu sorarmisin ben yolumu kaybettimde"!!!
Acaba kediyi bizim evin onune birakan yolunu bulabildimi?
Bu yaramazi gorunce ne sirin duman gibi rengi dedim ve adi Duman kaldi.Gercekten ilk geldiginde minicik topak bir seydi.Gerci simdide oyle ama ikibucuk ay oncesine gore epeyce buyumus durumda.
Bana hediye bile getirdi.Minicik bir tarla faresi.Tabi ben bunun hediye oldugunu anlamadigim icin once cok sinirlendim.Ama insan kizamiyor oyle sevimli bir seyki.
Artik bahcede dolasmaya cikiyor,karni acikip eve geldigi zaman once sevilmek istiyor,sonra yemegini yiyor.Bu duruma herkes cok sasiriyor.Aslinda once yemekelerini yerlermis.
Biz bahcede calisirken o da kah yanimizda kah agaclarin tepesinde geziniyor.Halinden cok memnun;biz de onu cok seviyoruz.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder